داد درویشــــی از ســـــر تمهیــــــد ، سـر قلیـــان خـویـش را به مــریــــد


گفت که از دوزخ ای نکــــو کــــــردار ، قـــدری آتـــش بـــه روی آن بگــــذار


بگـــرفـــت و ببــــــــرد و بــــــــاز آورد ، عقــــــــد گــوهـــــــــر ز درج راز آورد


  گفت کـه در دوزخ هـر چـه گردیـــدم ، درکــــــــات جحیــــــــم را دیــــــــدم


آتـــــش و هیـــــــزم و ذغـــــال نبود ، اخگــــــری بهـــــــر اشتعــــــال نبود


هیچ کـس آتشی نمـــی افـــروخت ، زآتش خویش هر کسی میسوخت